کریستا لودویگ |

کریستا لودویگ

لودویگ یکی از درخشان ترین و همه کاره ترین خوانندگان قرن گذشته است. یکی از منتقدان خارجی می‌نویسد: «وقتی با کریستا ارتباط برقرار می‌کنی، این زن نرم و شیک، همیشه با جدیدترین لباس‌ها و با ذوق شگفت‌انگیز، که فوراً مهربانی و گرمای قلبش را از بین می‌برد، نمی‌توانی بفهمی کجا، این درام نهفته بینش هنری جهان در چه مکان هایی پنهان شده است که به او اجازه می دهد غم دردناکی را در بارکارول آرام شوبرت بشنود تا ترانه مرثیه به ظاهر درخشان برامس "چشم های تو" را به یک مونولوگ خیره کننده تبدیل کند. رسا بودن آن، یا برای انتقال تمام ناامیدی و درد دل آهنگ «زندگی زمینی» مالر.

کریستا لودویگ در 16 مارس 1928 در برلین در خانواده ای هنرمند به دنیا آمد. پدرش آنتون در خانه های اپرای زوریخ، برسلاو و مونیخ آواز خواند. مادر کریستا، یوگنیا بسالا-لودویگ، کار خود را به عنوان یک میزانسن آغاز کرد. بعدها به عنوان سوپرانو دراماتیک روی صحنه های بسیاری از تئاترهای اروپایی اجرا کرد.

«... مادرم، اوگنیا بزالا، فیدلیو و الکترا را می‌خواند و در کودکی آنها را تحسین می‌کردم. لودویگ به یاد می‌آورد که بعداً با خود گفتم: «یک روز فیدیلیو می‌خوانم و می‌میرم». - سپس برای من باورنکردنی به نظر می رسید، زیرا در ابتدای کارم متأسفانه نه سوپرانو، بلکه یک میزانسن داشتم و اصلاً ثبت نام بالایی نداشتم. خیلی طول کشید تا اینکه جرات کردم نقش های سوپرانوی دراماتیک را بازی کنم. این اتفاق در سال های 1961-1962، پس از 16-17 سال روی صحنه آمد.

... از چهار یا پنج سالگی تقریباً دائماً در تمام دروسی که مادرم می داد حضور داشتم. با من اغلب با دانش آموزان هر قسمت یا قطعه ای از چند نقش را مرور می کردم. وقتی دانش‌آموزان کلاس‌ها را تمام کردند، شروع به تکرار کردم - آواز خواندن و نواختن هر چیزی که به یاد داشتم.

سپس شروع به بازدید از تئاتر کردم، جایی که پدرم جعبه شخصی خود را داشت تا بتوانم اجراها را هر وقت خواستم ببینم. به عنوان یک دختر، بسیاری از بخش‌ها را از روی قلب می‌شناختم و اغلب به‌عنوان نوعی «منتقد خانه» عمل می‌کردم. مثلاً می‌توانست به مادرش بگوید که در فلان اپیزود او کلمات را با هم قاطی کرده است و به پدرش که گروه کر نامتعارف خوانده یا نور کافی نیست.

توانایی های موسیقایی این دختر زود آشکار شد: قبلاً در سن شش سالگی او به وضوح قطعات پیچیده را استنباط می کرد ، اغلب با مادرش دوئت می خواند. مادرش برای مدت طولانی تنها معلم آواز کریستا باقی ماند و او هرگز تحصیلات آکادمیک دریافت نکرد. این خواننده به یاد می آورد: "من فرصتی برای تحصیل در هنرستان نداشتم." – در دورانی که بسیاری از هنرمندان هم نسل من در کلاس های موسیقی درس می خواندند، برای گذران زندگی از 17 سالگی شروع به اجرا کردم، ابتدا روی صحنه کنسرت و سپس در اپرا – خوشبختانه کار بسیار خوبی پیدا کردند. صدا در من بود، و هر چه به من پیشنهاد می شد را می خواندم – هر نقشی، اگر حداقل یک یا دو سطر داشته باشد.

در زمستان 1945/46 کریستا اولین حضور خود را در کنسرت های کوچک در شهر گیسن انجام داد. او پس از به دست آوردن اولین موفقیت خود، به یک تست بازیگری در خانه اپرای فرانکفورت می رود. در سپتامبر 1946، لودویگ سولیست این تئاتر شد. اولین نقش او اورلوفسکی در اپرت Die Fledermaus یوهان اشتراوس بود. کریستا به مدت شش سال تقریباً به طور انحصاری قطعات بیت را در فرانکفورت خواند. علت؟ خواننده جوان نمی توانست با اعتماد به نفس کافی نت های بلند را بگیرد: "صدای من به آرامی بالا می رفت - هر شش ماه یک بار نیم تن اضافه می کردم. اگر حتی در اپرای وین در ابتدا چند نت در رجیستر بالا نداشتم، پس می توانید تصور کنید تاپ های من در فرانکفورت چه بودند!

اما تلاش و پشتکار کار خود را انجام داد. در خانه‌های اپرای دارمشتات (1952-1954) و هانوفر (1954-1955)، او تنها در سه فصل بخش‌های مرکزی را خواند - کارمن، ابولی در دان کارلوس، آمنریس، روزینا، سیندرلا، دورابلا در موتزارت "همین طور است". زنان انجام می دهند». او پنج نقش واگنری را به طور همزمان ایفا کرد: اورترود، والترات، فریک در والکری، ونوس در تانهاوزر و کوندری در پارسیفال. بنابراین لودویگ با اطمینان به یکی از با استعدادترین خوانندگان جوان صحنه اپرای آلمان تبدیل شد.

در پاییز سال 1955، این خواننده اولین حضور خود را در صحنه اپرای دولتی وین در نقش کروبینو ("ازدواج فیگارو") انجام داد. VV Timokhin می نویسد: "در همان سال ، اپرا با مشارکت کریستا لودویگ (به رهبری کارل بوهم) روی صفحه ضبط شد و این اولین ضبط خواننده جوان ایده ای از صدای صدای او می دهد. در آن زمان Ludwig-Cherubino در جذابیت، خودانگیختگی، نوعی شور و شوق جوانی از احساس، خلقت شگفت انگیزی است. صدای این هنرمند از نظر تایم بسیار زیبا است، اما هنوز هم کمی "نازک" به نظر می رسد، در هر صورت، کمتر روشن و غنی تر از مثلاً در ضبط های بعدی است. از سوی دیگر، او برای نقش مرد جوان عاشق موتزارت بسیار مناسب است و آن لرزش و لطافت قلبی را که دو آریای معروف کروبینو سرشار از آن است را به خوبی منتقل می کند. برای چند سال، تصویر کروبینو که توسط لودویگ اجرا می‌شد، گروه موتزارت وین را زینت می‌داد. شرکای این خواننده در این اجرا الیزابت شوارتسکف، ایرمگارد سیفرید، سنا یوریناک، اریش کونز بودند. اغلب اپرا توسط هربرت کارایان رهبری می شد که کریستا را از کودکی به خوبی می شناخت. واقعیت این است که زمانی او رهبر ارکستر خانه اپرای شهر در آخن بود و در تعدادی از اجراها - فیدیلیو، هلندی پرنده - لودویگ زیر نظر او آواز خواند.

اولین موفقیت های بزرگ خواننده در بزرگترین خانه های اپرای اروپا و آمریکا با بخش های Cherubino، Dorabella و Octavian مرتبط است. او در این نقش ها در لا اسکالا (1960)، تئاتر لیریک شیکاگو (1959/60)، و اپرای متروپولیتن (1959) بازی می کند.

وی وی تیموخین خاطرنشان می کند: «مسیر کریستا لودویگ به اوج مهارت هنری با فراز و نشیب های غیرمنتظره مشخص نشد. خواننده با هر نقش جدید، گاه به طور نامحسوس برای عموم، مرزهای هنری جدیدی را برای خود در نظر گرفت و پالت خلاقانه خود را غنی کرد. با تمام شواهد، تماشاگران وین، شاید متوجه شدند که لودویگ در طول اجرای کنسرت اپرای "Rienzi" واگنر در جشنواره موسیقی 1960 به چه نوع هنرمندی تبدیل شده است. این اپرای اولیه واگنری امروزه در هیچ کجا اجرا نمی شود و از جمله خوانندگان معروف ست سوانگهولم و پل شفلر بودند. به رهبری جوزف کریپ. اما قهرمان شب کریستا لودویگ بود که نقش آدریانو به او سپرده شد. رکورد این اجرای فوق العاده را حفظ کرد. آتش درونی، شور و قدرت تخیل هنرمند در هر عبارت احساس می شود و خود صدای لودویگ با غنا، گرما و لطافت مخملی لحن تسخیر می شود. پس از آریای عالی آدریانو، سالن با تشویق شدید خواننده جوان روبرو شد. این تصویری بود که در آن خطوط کلی خلاقیت های صحنه ای بالغ او حدس زده می شد. سه سال بعد، لودویگ بالاترین نشان هنری را در اتریش دریافت کرد - عنوان "Kammersangerin".

لودویگ شهرت جهانی را در درجه اول به عنوان یک خواننده واگنری به دست آورد. غیرممکن است که در Tannhäuser اسیر زهره او نشوید. قهرمان کریستا سرشار از زنانگی ملایم و غزلیات محترمانه است. در عین حال، زهره با قدرت اراده، انرژی و اقتدار بسیار مشخص می شود.

از بسیاری جهات، تصویر دیگری بازتاب تصویر زهره – کوندری در پارسیفال است، به ویژه در صحنه اغوای پارسیفال در پرده دوم.

«روزگاری بود که کاراجان انواع و اقسام قطعات را به قسمت هایی تقسیم می کرد که توسط خواننده های مختلف اجرا می شد. مثلاً در آهنگ زمین همینطور بود. و در مورد کوندری هم همینطور بود. الیزابت هنگن کوندری وحشی و کوندری در پرده سوم بود و من وسوسه گر در پرده دوم. البته هیچ چیز خوبی نداشت. من مطلقاً نمی دانستم کوندری از کجا آمده و کیست. اما بعد از آن تمام نقش را بازی کردم. این همچنین یکی از آخرین نقش های من بود - با جان ویکرز. پارسیفال او یکی از قوی ترین تاثیرات زندگی صحنه ای من بود.

در ابتدا، زمانی که ویکرز روی صحنه ظاهر شد، او شخصیتی بی حرکت را به تصویر کشید و وقتی شروع به خواندن کرد: "Amortas, die Wunde" من فقط گریه کردم، آنقدر قوی بود.

از آغاز دهه 60 ، خواننده به طور دوره ای به نقش لئونورا در فیدیلیو بتهوون روی آورد که اولین تجربه این هنرمند در تسلط بر رپرتوار سوپرانو بود. هم شنوندگان و هم منتقدان از صدای او در رجیستری فوق العاده شگفت زده شدند - شاداب، خوش صدا، روشن.

لودویگ می گوید: «فیدیلیو برای من «بچه سختی» بود. - این اجرا در سالزبورگ را به یاد دارم، آن زمان چنان نگران بودم که فرانتس اندلر، منتقد وینی نوشت: "ما برای او و همه ما شب های آرام تری آرزو می کنیم." سپس فکر کردم: "راست می گوید، من دیگر این را نخواهم خواند." یک روز، سه سال بعد، وقتی در نیویورک بودم، بیرگیت نیلسون دستش شکست و نتوانست الکترا بخواند. و از آنجایی که در آن زمان لغو اجراها مرسوم نبود، کارگردان رودولف بینگ مجبور شد فوراً چیزی را ارائه دهد. با من تماس گرفت: «فردا نمی‌توانی فیدیلیو بخوانی؟» احساس کردم که در صدایم هستم و جرأت کردم - مطلقاً زمانی برای نگرانی نداشتم. اما بم به شدت نگران بود. خوشبختانه همه چیز خیلی خوب پیش رفت و با وجدان راحت این نقش را «تسلیم» کردم.

به نظر می رسید که عرصه جدیدی از فعالیت هنری پیش روی خواننده باز می شود. با این حال، ادامه‌ای وجود نداشت، زیرا لودویگ می‌ترسید که کیفیت صدای طبیعی خود را از دست بدهد.

تصاویر خلق شده توسط لودویگ در اپراهای ریچارد اشتراوس به طور گسترده ای شناخته شده است: رنگرز در اپرای افسانه زن بدون سایه، آهنگساز در Ariadne auf Naxos، مارشال در The Cavalier of the Roses. پس از ایفای این نقش در سال 1968 در وین، مطبوعات نوشتند: «لودویگ مارشال افشاگری واقعی این اجراست. او شخصیتی شگفت‌انگیز انسانی، زنانه، پر از جذابیت، لطف و اشراف خلق کرد. مارشال او گاهی دمدمی مزاج، گاهی متفکر و غمگین است، اما خواننده در هیچ کجا دچار احساسات نمی شود. این خود زندگی و شعر بود، و زمانی که او روی صحنه تنها بود، مانند فینال اولین پرده، سپس با برنشتاین معجزه کردند. شاید در تمام تاریخ درخشان خود در وین، این موسیقی هرگز به این بلندی و روح نوازی به صدا در نیامده است.» این خواننده مارشال را با موفقیت زیادی در اپرای متروپولیتن (1969)، در جشنواره سالزبورگ (1969)، در خانه اپرای سانفرانسیسکو (1971)، در تئاتر لیریک شیکاگو (1973)، در اپرای بزرگ (1976 / 77) اجرا کرد. XNUMX).

اغلب اوقات لودویگ به همراه همسرش والتر بری روی صحنه اپرا و روی صحنه کنسرت در بسیاری از کشورهای جهان اجرا می کرد. لودویگ در سال 1957 با تکنواز اپرای وین ازدواج کرد و سیزده سال با هم زندگی کردند. اما اجرای مشترک رضایت آنها را به همراه نداشت. لودویگ به یاد می آورد: «... او عصبی بود، من عصبی بودم، ما همدیگر را خیلی اذیت کردیم. او رباط‌های سالم‌تری داشت، می‌توانست همیشه آواز بخواند، بخندد، صحبت کند و شب‌ها بنوشد - و هیچ‌وقت صدایش را از دست نداد. در حالی که برای من کافی بود که بینی ام را به سمت در بچرخانم - و من قبلاً خشن شده بودم. و وقتی با هیجان خود کنار آمد، آرام شد - من حتی بیشتر نگران شدم! اما این دلیل جدایی ما نبود. ما نه آنقدر با هم پیشرفت کردیم که جدا از هم.»

لودویگ در آغاز فعالیت هنری خود عملاً در کنسرت نمی خواند. بعداً او این کار را با میل بیشتر انجام داد. این هنرمند در مصاحبه ای در اوایل دهه 70 گفت: "سعی می کنم زمان خود را بین صحنه اپرا و سالن کنسرت تقریباً به طور مساوی تقسیم کنم. علاوه بر این، در سال های اخیر کمی کمتر در اپرا اجرا کرده ام و کنسرت های بیشتری برگزار کرده ام. این اتفاق به این دلیل است که برای من خواندن کارمن یا آمنریس برای صدمین بار کار هنری کمتری نسبت به تهیه یک برنامه انفرادی جدید یا ملاقات با یک رهبر ارکستر با استعداد در صحنه کنسرت است.

لودویگ تا اواسط دهه 90 در صحنه اپرای جهانی سلطنت کرد. یکی از برجسته ترین خوانندگان مجلسی زمان ما با موفقیت زیادی در لندن، پاریس، میلان، هامبورگ، کپنهاگ، بوداپست، لوسرن، آتن، استکهلم، لاهه، نیویورک، شیکاگو، لس آنجلس، کلیولند، نیواورلئان اجرا کرده است. او آخرین کنسرت خود را در سال 1994 برگزار کرد.